(Przewodnik dla osoby, która mogła właśnie na niego zachorować)
Zespół Guillaina-Barrégo (GBS) to ostra choroba układu nerwowego, w której układ odpornościowy atakuje nerwy obwodowe. Podobnie jak w przypadku przewlekłej zapalnej polineuropatii demielinizacyjnej (CIDP), uszkodzeniu ulega osłonka mielinowa, a niekiedy również same włókno nerwowe.
Choroba rozwija się jednak znacznie szybciej – w ciągu kilku dni może doprowadzić do ciężkich zaburzeń ruchowych, a nawet niewydolności oddechowej, dlatego wymaga natychmiastowej interwencji medycznej.
GBS rozwija się gwałtownie – objawy pojawiają się w ciągu godzin lub dni, nie tygodni czy miesięcy.
Najczęstsze wczesne sygnały:
Mrowienia i drętwienia w stopach lub dłoniach (często zaczyna się w stopach).
Szybko narastająca słabość mięśni nóg, potem rąk.
Problemy z chodzeniem – trudność w podnoszeniu stóp, potykanie się.
Czasem ból w dolnej części pleców lub nogach.
Choroba zwykle rozwija się w kierunku od kończyn dolnych ku górze, co określa się jako paraliż wstępujący. W ciągu kilku dni mogą pojawić się:
Osłabienia mięśni ramion i rąk.
Trudności w mówieniu, połykaniu.
Zaburzeń oddychania (uszkodzenie nerwów oddechowych).
Utraty odruchów ścięgnistych.
Ponieważ GBS pojawia się nagle, pacjenci zwykle bardzo szybko szukają pomocy – bo czują, że tracą siłę w nogach z dnia na dzień.
Nie jest to choroba, którą można przeczekać — objawy same się nasilają.
Ze względu na tempo choroby, GBS traktuje się jak stan zagrożenia życia.
Lekarz rodzinny lub SOR natychmiast kieruje pacjenta do oddziału neurologicznego lub intensywnej terapii.
Rozpoznanie stawia się na podstawie:
Typowych objawów postępujących w ciągu do 4 tygodni od początku.
Wyników EMG i punkcji.
Wykluczenia innych przyczyn (np. zatrucia, udaru rdzenia).
Leczenie zaczyna się natychmiast, często jeszcze przed pełnym potwierdzeniem wynikami badań.
Najczęściej stosuje się:
Immunoglobuliny dożylne (IVIg) lub
Plazmaferezę – usuwa z krwi przeciwciała atakujące nerwy.
GBS nie leczy się sterydami (w odróżnieniu od CIDP).
Po ustąpieniu stanu ostrego pacjent często wymaga tygodni lub miesięcy rehabilitacji, aby odbudować siłę mięśni i koordynację. Rehabilitacja stanowi kluczowy element terapii. Regularne ćwiczenia poprawiają siłę mięśni, elastyczność i równowagę, pomagając w odzyskaniu samodzielności.
Ważne jest także wsparcie psychologiczne oraz edukacja pacjenta i jego bliskich.
GBS to choroba rzadka, ale wymagająca natychmiastowej reakcji.
Im szybciej pacjent trafi na oddział neurologiczny i otrzyma leczenie, tym większe szanse na pełny powrót do sprawności.
Większość pacjentów odzyskuje zdolność chodzenia w ciągu miesięcy, choć u niektórych pozostają trwałe deficyty.
Objawy GBS (zespołu Guillaina-Barrégo) mogą się nasilać pod wpływem czynników, które dodatkowo obciążają organizm lub układ nerwowy. Choć choroba ma zwykle ostry, samolimitujący się przebieg, pewne sytuacje mogą pogarszać stan chorego lub utrudniać powrót do sprawności.
Czynniki mogące nasilać objawy lub pogarszać przebieg GBS:
© 2025 created by vzytowka.pl
