(Przewodnik dla osoby, która mogła właśnie na niego zachorować)
GBS (Guillain-Barré Syndrome) to ostra choroba układu nerwowego, w której układ odpornościowy atakuje nerwy obwodowe.
Podobnie jak w CIDP, problem dotyczy osłonki mielinowej (a czasem też samego włókna nerwowego), ale przebieg jest dużo szybszy.
To stan nagły – może w ciągu kilku dni prowadzić do poważnych zaburzeń ruchu i oddychania.
GBS rozwija się gwałtownie – objawy pojawiają się w ciągu godzin lub dni, nie tygodni czy miesięcy.
Najczęstsze wczesne sygnały:
Mrowienia i drętwienia w stopach lub dłoniach (często zaczyna się w stopach).
Szybko narastająca słabość mięśni nóg, potem rąk.
Problemy z chodzeniem – trudność w podnoszeniu stóp, potykanie się.
Czasem ból w dolnej części pleców lub nogach.
Choroba postępuje z dołu do góry (tzw. wstępujący paraliż).
W ciągu kilku dni może dojść do:
Osłabienia mięśni ramion i rąk.
Trudności w mówieniu, połykaniu.
Zaburzeń oddychania (uszkodzenie nerwów oddechowych).
Utraty odruchów ścięgnistych.
Ponieważ GBS pojawia się nagle, pacjenci zwykle bardzo szybko szukają pomocy – bo czują, że tracą siłę w nogach z dnia na dzień.
Nie jest to choroba, którą można przeczekać — objawy same się nasilają.
Ze względu na tempo choroby, GBS traktuje się jak stan zagrożenia życia.
Lekarz rodzinny lub SOR natychmiast kieruje pacjenta do oddziału neurologicznego lub intensywnej terapii.
Diagnostyka obejmuje:
Badanie przewodnictwa nerwowego (EMG/NCS) – spowolnienie przewodnictwa.
Punkcja lędźwiowa – w płynie mózgowo-rdzeniowym typowo: dużo białka, brak dużej liczby komórek (tzw. rozszczepienie białkowo-komórkowe).
Badania krwi – głównie w celu wykluczenia innych przyczyn.
Rozpoznanie stawia się na podstawie:
Typowych objawów postępujących w ciągu do 4 tygodni od początku.
Wyników EMG i punkcji.
Wykluczenia innych przyczyn (np. zatrucia, udaru rdzenia).
Są rzadsze niż w CIDP, bo GBS postępuje bardzo szybko.
Opóźnienia mogą się zdarzyć, jeśli początkowe objawy są nietypowe (np. sam ból bez osłabienia) albo gdy pacjent trafia do lekarza rodzinnego i nie zostanie od razu skierowany do szpitala.
Leczenie zaczyna się natychmiast, często jeszcze przed pełnym potwierdzeniem wynikami badań.
Najczęściej stosuje się:
Immunoglobuliny dożylne (IVIg) lub
Plazmaferezę – usuwa z krwi przeciwciała atakujące nerwy.
GBS nie leczy się sterydami (w odróżnieniu od CIDP).
Leczenie zaczyna się natychmiast, często jeszcze przed pełnym potwierdzeniem wynikami badań.
Najczęściej stosuje się:
Immunoglobuliny dożylne (IVIg) lub
Plazmaferezę – usuwa z krwi przeciwciała atakujące nerwy.
GBS nie leczy się sterydami (w odróżnieniu od CIDP).
Po ustąpieniu stanu ostrego pacjent często wymaga tygodni lub miesięcy rehabilitacji, aby odbudować siłę mięśni i koordynację.
GBS to choroba rzadka, ale wymagająca natychmiastowej reakcji.
Im szybciej pacjent trafi na oddział neurologiczny i otrzyma leczenie, tym większe szanse na pełny powrót do sprawności.
Większość pacjentów odzyskuje zdolność chodzenia w ciągu miesięcy, choć u niektórych pozostają trwałe deficyty.
© 2025
