(Przewodnik dla osoby, która mogła właśnie na nią zachorować)
MMN (Multifocal Motor Neuropathy) to rzadka choroba nerwów obwodowych, w której układ odpornościowy atakuje włókna ruchowe nerwów.
W przeciwieństwie do wielu neuropatii (np. CIDP), MMN dotyczy wyłącznie funkcji ruchowych – czucie (dotyk, temperatura, ból) pozostaje prawidłowe.
Głównym mechanizmem jest blok przewodzenia w nerwach (ang. conduction block) – impulsy nerwowe nie docierają do mięśni, więc te zaczynają słabnąć.
Choroba rozwija się powoli, zwykle asymetrycznie – osłabienie pojawia się po jednej stronie ciała lub w jednej kończynie.
Typowe wczesne sygnały:
Osłabienie dłoni (problemy z chwytaniem, odkręcaniem słoików, zapinaniem guzików).
Osłabienie przedramienia lub ramienia.
Rzadziej – osłabienie stopy lub łydki.
Brak zaburzeń czucia – ręka/noga „czują” normalnie, ale są słabsze.
Osłabienie postępuje powoli, często w kolejnych nerwach, ale nadal asymetrycznie.
Mogą pojawić się zaniki mięśni (atrofia) w obszarach objętych chorobą.
Brak bólu lub tylko niewielki dyskomfort.
Utrzymujące się prawidłowe czucie – co odróżnia MMN od CIDP.
Ponieważ choroba dotyczy jednej kończyny, pacjenci często myślą o:
urazie,
„przemęczeniu ręki”,
ucisku nerwu w kręgosłupie lub barku.
Pierwsze kroki zwykle prowadzą do ortopedy lub fizjoterapeuty.
Ponieważ MMN jest chorobą rzadką, bywa mylona z:
stwardnieniem zanikowym bocznym (ALS),
radikulopatią (ucisk korzeni nerwowych w kręgosłupie),
CIDP.
Diagnostyka obejmuje:
Badanie przewodnictwa nerwowego (EMG/NCS) – wykazuje tzw. blok przewodzenia w nerwach ruchowych, bez zaburzeń czucia.
Badania krwi – czasem obecne są przeciwciała anty-GM1.
Badania obrazowe – zwykle w celu wykluczenia innych przyczyn (np. rezonans).
Rozpoznanie MMN stawia neurolog na podstawie:
objawów wyłącznie ruchowych,
asymetrycznego przebiegu,
potwierdzonego bloku przewodzenia w EMG,
braku uszkodzenia nerwów czuciowych.
Najczęstszy błąd: rozpoznanie ALS (co jest bardzo stresujące dla pacjenta), bo obie choroby mogą powodować słabnięcie mięśni.
Mylenie z radikulopatią lub urazem nerwu.
Niewykonanie badań przewodnictwa nerwowego na wczesnym etapie.
MMN można skutecznie leczyć, a wcześnie rozpoczęta terapia zapobiega trwałym zanikom mięśni.
Leczenie pierwszego wyboru:
Immunoglobuliny dożylne (IVIg) – często przynoszą poprawę siły mięśni.
W niektórych przypadkach – leczenie podskórnymi immunoglobulinami (SCIg) w domu.
Kortykosteroidy nie są skuteczne (a mogą pogarszać stan w MMN).
Ćwiczenia ruchowe pomagają utrzymać siłę mięśni, ale nie zastępują leczenia immunoglobulinami.
MMN to choroba rzadka, ale w przeciwieństwie do ALS jest odwracalna – jeśli zostanie wcześnie rozpoznana i leczona.
Kluczowe jest odróżnienie jej od innych chorób nerwów i rozpoczęcie terapii IVIg.
© 2025
