Ścieżka diagnostyczna

Diagnoza przewlekłej zapalnej polineuropatii demielinizacyjnej (CIDP), zespołu Guillaina-Barrégo (GBS) czy wieloogniskowej neuropatii ruchowej (MMN) opiera się na analizie objawów klinicznych, badania neurologicznego oraz wyników testów diagnostycznych.

Etapy diagnostyki

1. Wywiad lekarski i badanie neurologiczne

Lekarz zbiera szczegółowy wywiad na temat objawów, takich jak:

Osłabienie mięśni (głównie rąk i nóg)
Zaburzenia czucia, np. drętwienie, mrowienie, uczucie „szpilek”.
Ból neuropatyczny.
Problemy z równowagą i koordynacją.
Osłabienie lub brak odruchów ścięgnistych.

Następnie przeprowadza badanie fizykalne, aby ocenić siłę mięśni, czucie i odruchy.

2. Badania elektrofizjologiczne

Są one kluczowym elementem diagnostyki. Obejmują:

Elektroneurografia (ENG) / Badanie przewodnictwa nerwowego: Ten test mierzy, jak szybko i efektywnie sygnały elektryczne są przesyłane przez nerwy.
Elektromiografia (EMG): Test ten ocenia aktywność elektryczną mięśni.

3. Badanie płynu mózgowo-rdzeniowego (punkcja lędźwiowa)

W tej procedurze pobiera się próbkę płynu z kanału kręgowego.

4. Badania obrazowe

Rezonans magnetyczny (MRI): Może być wykorzystany do oceny rdzenia kręgowego i korzeni nerwowych.

5. Biopsja nerwu

To badanie nie jest rutynowo wykonywane, ale może być pomocne w nietypowych przypadkach, kiedy pozostałe testy nie dają jednoznacznego wyniku.

Diagnostyka różnicowa

Ponieważ objawy CIDP mogą przypominać inne choroby (np. zespół Guillaina-Barrégo, neuropatie dziedziczne, czy polineuropatie związane z innymi schorzeniami), bardzo ważne jest przeprowadzenie dodatkowych badań krwi, aby wykluczyć inne przyczyny. Właściwa diagnoza pozwala na wdrożenie odpowiedniego leczenia, co ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjenta.